آمد از پرده برون ماه منور رمضان

از هلال مه نو دارد ساغر رمضان

مست مستیم و ندانیم سر از پا همگی

ای خوشا باده، خوشا باده، خوشا هر رمضان

هله یاران رمضان ها هله یاران روزه

رمضان است سلام همگان بر رمضان

رمضان آمده یاران بفروزید چراغ

طبل کوبید هلا طبل سحر در رمضان

گل سیسنبر و سوری به سر ماه زنید

تاجی از شب بو بگذارید بر سر رمضان

هله با هلهله خیزید به استقبالش

هان نسیم سحری آمد از این در رمضان

رمضان آمده با شطی از آیینه و گل

شیر آورده هل آورده و شکر رمضان

شربت قند و گل آورده و حلوای دعا

آمد از شهر خدا قرآن بر سر رمضان

ماه شعبان بگذشت آی دریغا شعبان

رمضان آمده از راه ، برادر رمضان

جان مجروح مرا مرهم و دارو بخشید

جسم بی روح مرا کرد مسخر رمضان

دل بشکسته جواز سفرت خواهد شد

آنک این کشتی در گریه شناور، رمضان

می بردمان سوی معراح یکایک شب قدر

پای بگذاشته از عرش فراتر رمضان

می بردمان همگی گرم فراسوی بهشت

می بردمان همگی آن سوی محشر رمضان

شمس سوزنگر از این دست ندیده ست کسی

زد بر آماس گناهانم نشتر رمضان

رمضان قوت بازوی خداجوی علی ست

روز هیجا نکند جز در خیبر رمضان

بوی آواز خدا می وزد از هر طرفی

چه معطر نفس ما چه معطر رمضان

رمضان چیست تماشای سحرهای بهشت

چشممان باز به قرآن مصور، رمضان

رمضان ماه خدا ، ماه نبی ، ماه ولی

ماه دلخواسته ی خاص پیمبر رمضان

آمد از راه به بی تابی و پرسید کجاست

خانه ی فاطمه و خانه ی حیدر ، رمضان

هان بکارید در این مزرعه ی سبز قنوت

هان بچینید از این میوه ی نوبر، رمضان

گرد او حلقه زنید آنک درمسجد عشق

چون خطیبی ست که رفته ست به منبر رمضان

رمضان کوه گناهان تو را می ریزد

گرچه از ذره ی کاهی ست سبکتر رمضان

میهمانان خداییم مراقب باشیم

نکند بگذرد از خانه مکدّر رمضان

علیرضا قزوه

کردم استغفار و عهد خود شکستم بارها

بایدم زین گونه استغفار، استغفارها

همّتی ای دل که بندم دیده از دیدارِ غیر

تا بود با یار در هر لحظه ام دیدارها

آنکه جان دارد ولی از یاد جانان غافل است

کم بود از نقش بی جان بر روی دیوارها

بار معبودا مرا با ذکر خود حالی ببخش

ورنه می میرد دلم همچون تن مردارها

تیری از تقوا و شمشیری ز طاعت بایدم

تا کنم با دیو نفس خویشتن پیکارها

وای بر حالم اگر این رشته های معصیت

در لحد پیچند دور گردنم چون مارها

مستحقّ آتشم یا رب نسیم رحمتی

کز دل هر شعله بیرون آورم گلزارها

روزهای ما همه شب می شد از دود گناه

گر نبودی ناله ی العفوِ شب بیدارها

یا مبر در دوزخم یا چشم گریانم بده

تا ز اشک دیده ام خاموش گردد نارها

«میثم»، آنکو پیش حکم حق نیارد سر فرود

به که دور گردنش پیچد طناب دارها

 استاد سازگار

اومدم آشتی کنم وقتشه حالا – آخدا

روت و برنگردون از من،جون مولا آخدا

من میخوام ساده و بی پرده باهات حرف بزنم

مِثِه اون چوپون که بود دوره ی موسی آخدا

هر چی بنده بد باشه،تو زود ازش راضی می شی

نمیخوای میون مردم بشِه رسوا آخدا

من که روشو ندارم،اِسمتو برلب بیارم

امّا تو گفتی بیا بگو خدایا،آخدا

بَدَم و،یه عُمریه برای اینکه خب بشم

می کنم هِی با خودم امروز و فردا آخدا

کی می تونه به تو نارو بزنه،رو راس نشه

خال تو بالاتَره از همه خالا آخدا

من می خوام غیر خودت به هیچ کسی رو نندازم

دَستامُو دراز کنم پیش تو تنها آخدا

تو که بهتر از همه می دونی من چیکاره ام

جونِ مولا - نزنی پَردَه مو بالا آخدا

تو که بیشتر از خودم تُو مردم آبروم دادی

می دونم- نمی کنی مشت منو وا آخدا

باورم نمی شه فردا تو منو بسوزونی

دشمن مولا بایسته به تماشا آخدا

هر چی من بد می کنم بازم تو خوبی میکنی

نه با من با هر بَدی خوب میکنی تا آخدا

بَدی مو قبول دارم تو خوبی کن به روم نیار

چون کوتاهه پیش تو دیوار حاشا آخدا

به گُل روی علی و بچّه هاش خوارم نکن

بی- اونا چیکار کنم روز مبادا آخدا

بَس کی بد سرزده ازمن دیگه سَرخورده دلم

به سرم هرچی بیاد حَقَّمه امّا - آخدا

دیده رو،ندیده گیر،منو به اربابم ببخش

مَردِ مَردا - پسر بی بی و مولا آخدا

همونی که همه ی بیگونه هام دیوونه شن

که نداشت یه ذَرّه از دُشمنا پَروا آخدا

اونی که به زیر بار زور نرفت و کشته شد

با لب تشنه کنار دو تا دریا آخدا

دست آخر اومدن خیمه هاشم آتیش زدند

بچّه هاشم فراری همه به صحرا آخدا 

ای مهربان خدای پرده پوشم
از باده ی رحمانی ات بنوشم
چون نامه ی خود بنگرم خموشم
اما کند عفو تو در خروشم

یا دائم الفضل عَلی البریَّه
اِغفر لنا فی هذِهِ العَشیّه

حق نمک را من ادا نکردم
جز بر وفای تو جفا نکردم
بر توبه های خود وفا نکردم
شرمنده ام از تو حیا نکردم

یا صاحبَ المَواهِبِ السَّنیَّه
اِغفر لنا فی هذِهِ العَشیّه

شبهای جمعه می کنی صدایم
تا لحظه ای بر درگهت بیایم
بر درد بی درمان شدی دوایم
اما من آلوده در خطایم

یا باسِطَ الیدَینِ بِالعَطیّه
اِغفِر لنا فی هذِهِ العَشیّه

هرچند بدتر از خودم ندیدم
بسکه بزرگی داده ای امیدم
بر مجلس اهل ولا رسیدم
دادی به آل فاطمه نویدم

صَلِّ علی خَیرِ الوَری سَجیّه
اِغفر لنا فی هذِهِ العَشیّه

جواد حیدری

یا غافر الخطایا، یا دافع البلایا

یا مجزل البلایا، یا منهی الرجایا

یا باعث البرایا، یا واجب الهدایا

یا قاضی المنایا، یا سامع الشکایا

با آه سرد غفلت، با اشک گرم خجلت

از نفس سرکش خود، آورده ام شکایت

ازبس گناه کردم، دل را سیاه کردم

عمر عزیز خود را، من صرف آه کردم

اشک خجالتم را، هرشب گواه کردم

من اشتباه کردم، خود را تباه کردم

گر بر فلک رسیده، آوای یارب من

جان مرا گناهان، آورده برلب من

ای خالق خبیرم، ای قادر و قدیرم

از نور رحمت تو، روشن شده ضمیرم

تو آن همه بزرگی، من این همه حقیرم

تو بر همه کریمی، من بر درت فقیرم

برخوان رحمت خود، یک لحظه دعوتم کن

عفو و عنایتت را، از لطف قسمتم کن

من گرچه روسیاهم، سرتا به پا گناهم

شرمندۀ تو هستم، اشکم شده گواهم

ای آستان لطفت، تنها پناهگاهم

تا رحمت تو پُل زد، شرم من و نگاهم

بر عبد روسیاهت، یک دم نظاره ای کن

تا رو سفید گردم، بر من اشاره ای کن

در راه حق پرستی، یارب هدایتم کن

هنگام جنگ با نفس، مولا حمایتم کن

سوگند بر علی و، زهرا عنایتم کن

سرشار شور و عشق، مهر ولایتم کن

فردا اگر «وفائی»، روسوی محشر آرد

جز گوهر ولایت، چیزی دگر ندارد

ماه رحمت شده پیدا لکَ لبّیک خدا

«استجابت» شده معنا لکَ لبّیک خدا

ماه ها در پی ماه رمضانت بودیم

شد روا حاجت ماها لکَ لبّیک خدا

تا شود روزی ما لقمه ی نان سحری

پهن شد سفره ی نجوا لکَ لبّیک خدا

لایق این همه اکرام نبودیم اصلاً

این چه سرّی است خدایا لکَ لبّیک خدا

با وجودی که خطاکاری ما را دیدی

باز آغوش کنی وا لکَ لبّیک خدا

گرمی دست نوازشگر تو باعث شد

دل مرده شود احیا لکَ لبّیک خدا

وقت آن است کمی خانه تکانی بکنیم

تا شوی در دل ما جا لکَ لبّیک خدا

قطره ای بیش نبودیم که یک موج دعا

وصلمان کرد به دریا لکَ لبّیک خدا

تا که گفتیم «حسین» فاطمه هم گفت «حسین»

چه بساطی است مهیّا لکَ لبّیک خدا

نمک سفره ی امشب شده با اذن حسین

روضه ی حضرت زهرا لکَ لبّیک خدا

تا که افتاد زمین محسن او هم افتاد

ناله اش سوخت علی را لکَ لبّیک خدا

محمد فردوسی

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر

مشکل گشای هرچه گرفتار یا مجیر

از من تمام عمر گنه دیدی و گنه

شرمنده ام از این همه تکرار یا مجیر

از بس که تو ندیده گرفتی گناه من

بر معصیت نموده ام اصرار یا مجیر

دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن

ای آشنای عبد گنهکار یا مجیر

مشکل گشای هرچه گرفتار یا مجیر

از من تمام عمر گنه دیدی و گنه

شرمنده ام از این همه تکرار یا مجیر

از بس که تو ندیده گرفتی گناه من

بر معصیت نموده ام اصرار یا مجیر

دیگر بیا مرا ز حریمت جدا مکن

 ناز مرا کشیده ای هر بار یا مجیر

می ترسم از قیامت و از دوری حسین

 برگ امان به من بده از نار  یا مجیر

دستِ خودم که نیست، لبم تشنه می شود

هستم به یاد تشنگی یار یا مجیر

تا کربلای حضرت ارباب پر کشم

 با یک سلام لحظۀ افطار یا مجیر

خواهم که بی حجاب تماشا کنم تو را

 در تحت قبۀ حرم  یار یا مجیر

آیا شود فدای علی اکبرم کنی

 پایین پای حضرت دلدار یا مجیر

امشب جواب سوز و نوای مرا بده

 دیگر برات کرب و بلای مرا بده

وحید قاسمی

در پیشگاه قدسی تو ای خدای من

می دانم اینکه رنگ ندارد حنای من

از بس که توبه کردم و توبه شکسته ام

چنگی به دل نمی زند این توبه های من

با اینکه مُهر خاتمه خورده به نار تو

آزاد و خودسر است عنان هوای من

یا رب ببین که از سر تکرار معصیت

دیگر شکسته قبح معاصی برای من

گر تو مرا رها کنی از دست می روم

بی لطف تو شود دل دوزخ سرای من

ای مالکی که فضل بریّه از آن توست

دستی بکش به روی سر بی نوای من

سوگند می خورم به مقام ربوبیت

جز آستان تو نبوَد التجای من

آن فطرسم که در پی قنداقه آمدم

یعنی شکسته بال و پر ربّنای من

امشب بیا به خاطر ارباب بی کفن

منّت گذار و درگذر از این خطای من

جان حسین ... روزی ما را رقم بزن

امضا نمای تذکره ی کربلای من

محمد فردوسی

باور نمی کنم که مرا هم خریده ای

آخر مگر ز عبد فراری چه دیده ای

لایق نبوده ام بنشینم کنار تو

با لطف خود مرا به حضورت کشیده ای

هرگز به روی من نزدی عبد عاصی ام

اصلاً نگفته ای که تو پرده دریده ای

با این همه گناه و خطایی که داشتم

هرگز ندیده ام ز گدایت بُریده ای

گفتم دگر ز چشم تو افتادم ای خدا

امّا هنوز در بر من آرمیده ای

من بی توجّهی به تو کردم ولی مُدام

ناز مرا به خاطر زهرا کشیده ای

ماه مبارک است و دلم شد سرای تو

از روح خود دوباره به جسمم دمیده ای

شرم از عذاب نوکر زهرا نموده ای

گفتی بیا که نوکر قامت خمیده ای

وقتی میان کوچه زمین خورد مادرم

آنجا صدای ناله ی او را شنیده ای

محمد فردوسی

حـيــف اســت كه از دست رَوَد ماه عبادت

مـــاه طـــلــبِ مــغــفـرت و مـــاه سـعـادت

بــــا مـــاه خـدا اُنـس گـرفـتـيم شـب و روز

اشك  است  نشان  ادب  و  عرض  ارادت

کنیـد یکسـره بهـر نمـاز عید، قیام

استادسازگار

دردا كه ماه رحمت حق باز هم گذشت

عید فطر است و اول شوال

استادحبيب الله چايچيان

چه زود از دست ما ماه خدا رفت

استادسازگار

گذشت، ماه خدا و رسید، عید صیام

به هر دو باد، درود و به هر دو باد، سلام

 هزار شکر که عید صیام کرد، طلوع

 هزار حیف که ماه صیام گشت، تمام

 چه دیر ماه خدا آمد و چه زود گذشت

 چو آفتاب که یک لحظه می‌پرد از بام

 مه نیاز و نماز و دعا و استغفار

 مهی که بوی خدا می‌رسید از آن به مشام

 مه مبارک جوشن‌کبیر، رفت ز دست

 مه دعای سحر، ماه سجده، ماه قیام

 به افتتاح و ابوحمزه، دعای مجیر

 گرفته بود دل دوستان حق آرام

 سلام باد به شب‌های قدر و اعمالش

 که با خدا همه شب انس داشتیم مدام

 سلام باد بر آن لحظه‌های شیرینی

 که می‌شد از همه سو عفو کبریا اعلام

 گناهکار! ز عفو خدا مشو نومید

 که ناامیدی از رحمت خداست حرام

 به عید فطر بگیر از خدای خود عیدی

 که میهمان خدا را خدا کند اکرام

 مه مبارک ما بیشتر مبارک شد

 ز مقدم حسن، آن نور چشم خیرالانام

 امام دوم، فرزند اول زهرا

 که بود شانۀ پیغمبر خداش مقام

 به روزه‌خوار بگو خون دل خورد دائم

 به روزه‌دار گواراست عید ماه صیام

 خوشا کسی که به مهر علی و اولادش

 گرفت روزه و گسترد سفرۀ اطعام

 علی، ولی خدا، نفس مصطفی، حیدر

 که حب او همه دین است و مهر او اسلام

 خجسته نام خوشش حسن مطلع قرآن

 حدیث مدحش در لوح گشته حسن ختام

 وضو بگیر و بخوان داستان ردالشمس

 که آفتاب، به دست علی سپرده زمام

 بگو به خصم علی روزه و نماز، تو را

 شرار آتش خشم خدا شود در کام

 به روز حشر که داغ عطش به هر جگر است

 خوشا کسی که ز دست علی بگیرد جام

 مرام میثم تمار خوش بود «میثم»

 که در ثنای علی یافت عمر او اتمام

استادسازگار

حیف که ماه رمضان شد تمام

استادسازگار

دلخسته خدا خدا خدا می کرد

سيداميرحسين ميرحسيني

امروزعید فطر و لب ازجام می، تر است

عيدفطر مبارك